Robert… Herrde. Tak. Herrde. Przez dwa „r” w środku. Ciekaw jestem czy to od „Herde”? Stado? Hmmm… raczej mi nie powiesz. No tak. Już nie żyjesz. Ale mniejsza z tym.
Otóż byłeś Robercie mistrzem malarskim. Z Kostenblut czyli po naszemu Kostomłotów. Jestem ciekaw co Cię przygnało do Barda? Niech zgadnę: byłeś u nas na pielgrzymce i tak Ci się spodobało, że zostałeś. Potem kogoś poznałeś i tak już zostało. Scementowałeś się z miastem. Zupełnie jak inni. Kontynuuj czytanie
Tak sobie właśnie spaceruję z Margarete. Idziemy Hauptweg w kierunku Bergsturz. A potem się zobaczy. Może jak się nie rozpada to wpadniemy jeszcze na Warthaberg? Ja wiem. Kłują Was te nazwy jak sól w oku. Ale co ja poradzę. Jestem w 1937 r., a Polska będzie tutaj dopiero za 8 lat.
W każdym bądź razie Margarete czyli Małgorzata to bardzo ciekawa osoba. Tak, wiem. Straszne faux pas popełniłem. Nie przedstawiłem Wam jej. Kontynuuj czytanie
Mieliśmy w Bardzie, jak już wiecie, jak go nazywali mieszkańcy „Hotel Bug-Dich” czyli „Hotel Schyl Się”. Bo żeby tam wejść trzeba było z poziomu ulicy zejść w dół przez drzwi po schodkach schylając się przy tym.
Ale była jeszcze jedna fajna miejscówka. Zupełne przeciwieństwo „Hotelu Schyl Się”. Była to stara gospoda sięgająca korzeniami XIX w. Jej ostatnimi właścicielami była rodzina Puritz. Oficjalnie zwała się od zawsze „Gasthaus zum Schwann” czyli „Pod Łabędziem”. Dziwnie, nie? Kontynuuj czytanie
Wróciłeś tam Hans. To były lata 90-te. Przyjechałeś do Barda. Już jako staruszek. Myślałeś, że sobie z tym poradziłeś. Że przepracowałeś. I wszedłeś do środka gmachu dawnej Adolf-Hitler-Schule 11. Ponownie po ponad 50 latach. Ale się przeliczyłeś. Nie można się tak oszukiwać Hans. Wiesz? Nawet jak się to głęboko w duszy zakopie to zawsze wybije. Jak szambo. I nie byłeś w stanie powstrzymać tej wzbierającej fali. Rozpłakałeś się. Rozkleiłeś. Trząsłeś się. I nie byłeś w stanie zrobić ani kroku dalej. Uciekłeś z holu wejściowego. I już nigdy tu nie wróciłeś… Kontynuuj czytanie
Fajna miejscówka z klimatem. Polecam. Jakbyście kiedyś mieli okazję. To ten mały, bajkowy domek. Zaznaczyłem Wam go na zdjęciu strzałką. Adres to Hauptstrasse 37. Zapiszcie sobie. Prowadzi go stary Josef. Znaczy się Józef. Józef Proske.
To w ogóle świetna architektura jest. Czysty szachulec. I do tego ustawiony ścianą szczytową od strony ulicy. Jedyny taki w Bardzie. Mówią, że ma 200 lat, a może i nawet więcej. Józef prowadzi tam wyszynk i miejsca noclegowe. Malutkie pokoiki z niskim sufitem. Klimat jest jak ze Złotej Uliczki w Pradze. Pachnie drewnem i kiełbasą. Bo Josef jest też rzeźnikiem i prowadzi tam też sklep mięsny. Codziennie jest świeże mięso. A jakie kiełbasy. Palce lizać. Roślinożercom zdecydowanie nie przypadnie do gustu.
Jakbyście mimo to nie mogli trafić to pytajcie miejscowych. Jak spytacie, gdzie jest dom Proskego to wszyscy Wam odpowiedzą: „Aaa! Hotel Bug-Dich. To tam…”. „Hotel Bug-Dich” to taka nieoficjalna nazwa. „Bug-Dich” czyli „Schyl Się”. Bo żeby tam wejść trzeba było z poziomu ulicy zejść w dół przez drzwi po schodkach schylając się przy tym. W zimny styczniowy wieczór zjadłem tam bulion mięsny popity kieliszkiem wódki („Körnel”). Kapitalnie rozgrzewa. Kontynuuj czytanie